Zawsze uważałam, że dorosłość jest przereklamowana.
Od momentu, kiedy sobie wymyśliłam, że jestem już duża, zarabiam, mogę się utrzymać i nie powinnam wisieć rodzicom nad głową, a więc wyprowadziłam się z domu, życie pokazuje mi dosadnie, iż - miałam rację. Dorosłość jest... do niczego.
Na co dzień może nie przeszkadza tak bardzo. Życie się jakoś układa. Urządza się swoją przestrzeń, swój czas. Są zadania do wykonania, są rzeczy konieczne do załatwienia, są jakieś zajęcia w ramach relaksu, wreszcie kiedyś trzeba spać i życie jakoś mija, godzina po godzinie, z obowiązku na obowiązek, w pędzie i stresie.
A potem przychodzi weekend, trzeba wpaść do siebie, trochę posprzątać i wreszcie pobyć w mieszkaniu.
I w taki dzień, w piątek wieczorem, między odkurzaniem a zmywaniem, psuje się pralka i zamiera z twoim praniem w środku. Bęben zablokowany, nie daje się poruszyć, niczego nie możesz wyjąć. Co robisz?
...
Ja zadzwoniłam do taty. Cóż, samodzielność przegrała, moja dorosłość mnie przerosła i trzeba było szukać ratunku u bohatera. Ale nawet tata nie mógł dużo poradzić. Następnego dnia była I Komunia Święta mojej małej siostrzenicy. Musieliśmy na niej być, ja jeszcze do tego pomagałam w przygotowaniach, nie mogłam szukać gorliwego mechanika, który by mi rozpruł pralkę w weekend. I tak pranie stało i gniło do niedzieli, kiedy to tata przyjechał i, wyczytawszy tę sugestię w rosyjskiej instrukcji technicznej (polska była w internecie niedostępna), odblokował uszczelkę w bębnie. Niczego nie udało się wyjąć, ale chociaż pranie zaczęło oddychać. A w poniedziałek zaczęłam wykręcać od rana do kolejnych speców...
Udało mi się umówić pana. Miał być o 17.00. Odwołałam swoje zajęcia popołudniowe, przyszłam z pracy i czekam. Pan pojawił się nieco przed 20.00. Załamał ręce, mimo że ostrzegałam, iż sytuacja będzie trudna. Otóż nie wiem, kto urządzał tę łazienkę, ale był naprawdę... nierozsądny, powiedzmy eufemistycznie. Pralka wciśnięta jest w kąt między prysznicem a umywalką. Żeby ją wyjąć i cokolwiek obejrzeć, sprawdzić, naprawić, trzeba zdjąć ze ściany umywalkę ORAZ odkręcić zawory, bo pralkę da się wysunąć tylko tuż przy ścianie. Pan był bardzo zdenerwowany, aż dziwiłam się, że nie słyszę rzucania mięsem, ale nie miał wyjścia. Poziom emocji wzrósł, gdy po zakręceniu wody z rury zaczęło ciec. Usłyszałam, że trzeba umawiać ze wspólnotą mieszkaniową hydraulika, który zakręci wodę w pionie całego budynku i struchlałam. Na szczęście telefon do właściciela mieszkania załatwił sprawę. Pan majster, nadal wzburzony, coś tam pogadał, pogmerał, wyciągnął pralkę, porozkręcał i potwierdził naszą diagnozę postawioną "na oko". Bęben otworzył się w trakcie prania w pozycji w dół. Nie mógł drgnąć. Dowiedziałam się jednak, że nie była to moja wina, bo pralka miała całkiem poluzowane amortyzatory i mogło to spotkać każdego, kwestia czasu. Trafiło na mnie... Pranie lekko woniejące wyciągnęłam z trzewi złej pralki. Całkiem nie zgniło. Pan złożył pralkę, wystawił na korytarz, zainkasował i poszedł, zostawiwszy mnie z rozbebeszoną łazienką, bez umywalki, z zakręconą wodą. Co miałam robić - pojechałam do rodziców, ratować resztki mego czarnego prania detergentem i octem...
Szczęście w nieszczęściu, okazało się, że naprawa tego złomu byłaby zbyt kosztowna i nieopłacalna, właściciel zdecydował się natychmiast kupić nową pralkę. W trybie pilnym miała ona przyjść następnego dnia...
Moja współlokatorka w tym wszystkim nie odzywała się do mnie ani słowem. Zostałam pozostawiona w sytuacji "twoja wina, radź sobie". Zatem następnego dnia odwołałam popołudniowe zajęcia i czekałam na panów z nową pralką... Przyjechali, a jakże. Ustawili. Zirytowali się, że muszę wpychać pralkę w bezsensowny kąt. Ale ogólnie byli bardzo sympatyczni. Spojrzeli na umywalkę, uznali, że nie mają czasu ani narzędzi do takiej roboty i zostawili mnie z rozbebeszoną łazienką, zakręconą wodą... Za to z nową pralką. Zabrali starą, ufff.
Cóż miałam robić, zadzwoniłam do taty...
Obiecał przyjechać i powiesić mi tę umywalkę. Tyle że on też miał trudny dzień, mnóstwo załatwiania spraw, jeżdżenia po mieście i tak dalej. Powiedział, że może następnego dnia rano. I w tym momencie z łazienki wyłoniła się moja współlokatorka: "tu się leje woda. Ja już nie mam siły". Oświadczyła i zniknęła w czeluściach swego pokoju. Jak to się leje, przecież jest zakręcona??? Cóż... Panom od nowej pralki coś się odkręciło. Z rury faktycznie ciekło, niezbyt może mocno, za to stale. Współlokatorka nie miała już siły na to, a ja miałam mieć? To był moment, w którym usiadłam na toalecie i zaczęłam płakać.
Wymyśliłam, żeby ściągnąć brata, skoro tata nie ma możliwości przyjechać. Ale brat musiałby zakupić narzędzia w Castoramie i przejechać pół miasta. Dotarłby po dwóch godzinach, może niecałych... A mi się woda leje...
Koniec końców tata, słysząc przez telefon, że wpadłam w histerię, kazał mi podstawić wiaderko, wylewać jak się napełni i podstawiać znowu i znowu. Oraz nie histeryzować. Przyspieszył swoje sprawy, przyjechał, założył umywalkę, ale co się przy tym namęczył, nadenerwował i nazastanawiał... Odkrył dużo wad w instalacji w łazience, uprzedził mnie, że jest co sporo miejsc, w których może znienacka coś pęknąć, puścić i zalać łazienkę. Nawet nie miałam siły się tym przejmować. Pełna wdzięczności za pralkę, umywalkę i poskładanie łazienki w całość chodziłam, sprzątałam i śpiewałam. Pod nosem, bo była już 23.00.
Uważam, że dorosłość i niezależność są do niczego. Nie chcę żadnego równouprawnienia. Chcę faceta, który będzie walczył ze zbuntowanymi sprzętami, będzie wiedział, co się stało, naprawiał albo sam szukał fachowców. Ja się do tego nie nadaję. Nie chcę. Nigdy więcej.
Tylko czemu moje życie tego nie rozumie?
Dzięki Bogu za tatę i braci, za majstra, który może nie był specjalistą wysokiej klasy, ale uratował co trzeba, za panów od nowej pralki, za właściciela z gestem też. Bądź bohaterem... w domu dwóch nieporadnych kobit!
